Детство мое, реално и вълшебно...
Започнах мислено (а от време на време и на глас) да си тананикам песничката още в началото на романа... (Прочетох го през зимната ваканция).
Непринудено и с типичното за Бранислав Нушич чувство за хумор една след друга страниците ме поведоха назад във времето, когато нямаше мобилни телефони и интернет, когато имаше само две телевизионни програми и две радиостанции.
Лятото беше незабравимо с дългите си топли нощи, в които песента на щурците се съревноваваше с детската ни гълчава, ухаеше на печена царевица и на картофи, скрити в жарта... Денем скитосвахме по поляните, играехме на апаши и стражари, с дървени въдици ловяхме риба в реката или прескачахме по мокрите камъни и често цамбурвахме в нея, често излизахме в балкана с баба и дядо да пасем овцете...
Започнах мислено (а от време на време и на глас) да си тананикам песничката още в началото на романа... (Прочетох го през зимната ваканция).
Непринудено и с типичното за Бранислав Нушич чувство за хумор една след друга страниците ме поведоха назад във времето, когато нямаше мобилни телефони и интернет, когато имаше само две телевизионни програми и две радиостанции.
Лятото беше незабравимо с дългите си топли нощи, в които песента на щурците се съревноваваше с детската ни гълчава, ухаеше на печена царевица и на картофи, скрити в жарта... Денем скитосвахме по поляните, играехме на апаши и стражари, с дървени въдици ловяхме риба в реката или прескачахме по мокрите камъни и често цамбурвахме в нея, често излизахме в балкана с баба и дядо да пасем овцете...